این که نگات نمی کنم یعنی گرفتار توام

خدایا ای پناه لحظه هایم صدایت می زنم بشنو صدایم

شکنجه گاه این دنیاست جایم به جرم زندگی این شد سزایم

مرا بگذار با این ماجرایم نمی پرسم چرا این شد سزایم

گلویم،گلویم مانده از فریادو فریاد ندارد کس غم مرگ صدارا


خدای من تو را قسم     به حرمت شکوه و غم

              مگیرش از من

نیاور آن زمان که او     به عشق تازه رو کند

نیاور ای خدا که او      به خون من وضو کند

                   مگیرش از من

کنون که بسته عمر من     به گرمی وجود او


                    مگیرش از من


تب وفا شرر زند     ز تار من به پود او

              مگیرش از من


مرا از او جدا مکن     به بحرغم رها مکن

دل پر از محبتش     به رنج من رضا مکن

                مگیرش از من

در این قفس خدایا
 
 تو کرده‌ای اسیرم

رها مکن ز بندم

   که دور از او بمیرم مگیرش از من

خدای من تو را قسم   

  به حرمت شکوه و غم

  مگیرش از من

داریوش دوستت دارم